Στο Πάτο της Κόκκινης Λίμνης.

Αν το Ολοκαύτωμα ήταν η σκοτεινότερη στιγμή της ανθρωπότητας, ένα σχεδιοποιημένο σύστημα παραγωγής του θανάτου, το πορνό είναι στην ουσία μια μηχανή παραγωγής μισογυνισμού. Εξίσου άκαρδη, εξίσου σοκαριστική, σκληρή και εντέλει αποτελεσματική! Ο κόσμος του πορνό, τι είναι άλλο από μια τεράστια αποθήκη μίσους προς τις γυναίκες, που αναπαράγεται αδιάκοπα επιβεβαιώνοντας τις βαθιά ριζωμένα σεξιστικές πεποίθησεις των αντρών θεατών, θρέφοντας αδιάκοπα την πείνα τους για γυναίκες / αντικείμενα, για πασίχαρα θύματα που απολαμβάνουν λέει τον εξευτελισμό τους, αποενοχοποιώντας τη πρωτόγονη αρσενική ανάγκη τους για βία και θύματα.

της Φανίτσας Πέτρου

«Όταν την έπνιγα ένιωθα ωραία» (βλ.#1*) ομολόγησε κυνικά ο φονιάς των – ποιος ξέρει πόσων – αλλοδαπών γυναικών της «κόκκινης λίμνης». Της γνώριζε λέει σε dating sites. Αλλοδαπές (κυρίως Φιλιππινέζες) γυναίκες που εργάζονταν σα οικιακές βοηθοί. Που ήταν δηλαδή τρωτές, αδύναμες. Χωρίς ένα σύστημα υποστήριξης γύρω τους.

Πως να το χωρέσει ο νους μας; Πως να μην συγκλονιστούμε όλες μας από την είδηση πως ένας serial killer ζούσε ανάμεσα μας; Πως ενώ πηγαίναμε δουλειά, σινεμά, γραφείο, ενώ πίναμε φραπέδες σε καφέ, παραγγέλναμε σε εστιατόρια, εκείνος έπνιγε γυναίκες και κοριτσάκια. Τάβαζε λέει σε βαλίτσες και τα εξαφάνιζε σε λίμνες και πηγάδια.

Συγχωρέστε με άντρες-αναγνώστες (αν υπάρχει κανένας σας εκεί έξω) που λέω “όλες μας”. Τούτος ο πόνος, είναι πιο δικός μας. Τούτος ο φόβος που βίωσε η κάθε μια τους, είναι εύκολα προσβάσιμος σε μας. Τον ξέρουμε καλά, κι ας φανήκαμε τυχερές να μην το βιώσουμε με τον ίδιο σκοτεινό τρόπο. Ξέρουμε τι σημαίνει να δεις τη σκοτεινή λάμψη σε μάτια αντρικά. Ξέρουμε τι σημαίνει να νιώσεις την απειλή (σε πράξη ή υπόνοια), από ένα σώμα μεγαλύτερο σου, δυνατότερο σου, βίαιο και χωρίς συμπόνια. Το κίνδυνο που παίρνει η κάθε μια μας, κάθε φορά που εύχεται τον έρωτα, τη συντροφικότητα, την αγάπη, τη χαρά, τη φιλία, και μπαίνει σε ενός άντρα που μόλις γνωρίσαμε το αμάξι. Με την ελπίδα πως θάναι ο “ένας”, ο "αλλιώτικός από τους άλλους". Αυτός που είναι “κατά βάθος καλός”. Τη ελπίδα που διαφθείρει τα νιάτα μας. Τη ζωή μας που παίζουμε όλες κορόνα-γράμματα σε κάθε νέα γνωριμία. Τη κρυφή προσευχή που κάνουμε να μη τελειώσει η νύχτα μας σε ένα χαντάκι στη άκρη ενός έρημου δρόμου.Γιατί έτσι τελειώνει η νύχτα για τόσες (ΤΟΣΕΣ!) πολλές από εμάς! Για εκατό εκατομμύρια από εμάς για την ακρίβεια! Για εκατό εκατομμύρια γυναίκες από όλες τις χώρες, που σύμφωνα με στατιστικές του ΟΗΕ αγνοούνται αυτή τη στιγμή, (Φανταστείτε πόσες σε χρόνια παλαιότερα. Αν τις προσθέσoυμε όλες, θάναι άραγε ποτέ το νούμερο αρκετά μεγάλο για να μας σοκάρει; Για να μας θορυβήσει επιτέλους πως κάτι τρέχει με τους άντρες;) Εκατό εκατομμύρια γυναίκες που αγνοούνται και που όταν εντέλει βρεθούν, (αν βρεθούν), είναι πνιγμένες, κομματιασμένες, πεταμένες σε σκουπιδοτενεκέδες! (βλ.#2*) Κυριολεκτικά! Συνήθως από τα χέρια αυτών που εμπιστεύτηκαν!

Είναι βλέπετε εντέλει βάσιμος ο φόβος μας. Βασισμένος σε αληθινά γεγονότα. Κι ας προσποιούμαστε το αντίθετο… Κι είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το πόσο αρνούμαστε να το παραδεχτούμε. Γιατί η προσποίηση είναι αναγκαία για να διατηρηθούν οι ισορροπίες των εύθραυστων σχέσεων. (Κι η άγνοια ακόμα καλύτερη…) Η προσποίηση πως οι στατιστικές λεν ψέματα, και πως η κάθε γυναίκα στο πάτο της κόκκινης λίμνης είναι μια στο εκατομμύριο - και όχι τα 100 εκατομμύρια! Και πως ο δολοφόνος είναι η εξαίρεση του κανόνα, και όχι ένας από τους αμέτρητους που βίασαν και σκότωσαν 100 εκατομμύρια από εμάς!

Πως το μυαλό να χωρέσει το φόβο που ζήσαν στα χέρια του; Την αγωνία σαν κατάλαβαν τι τέλος θάχαν. Πως αυτός που ίσως νόμισαν πως θάταν ο σωτήρας τους, μια αγάπη να αλλάξει τη ζωή τους, (και για κάποιες από αυτές, ίσως ένας πατέρας για το παιδί τους!) δε θάταν παρά ο βασανιστής, ο φονιάς τους (κι ο φονιός του παιδιού τους!) Πως το μυαλό να το χωρέσει;

Έτσι κατέληξαν στην Κύπρο οι δόλιες οι μετανάστριες. Για να δραπετέψουν από ντόπιες κολάσεις. Να βρουν μια καλύτερη ζωή από εκείνη που αφήσαν πίσω. Μια δουλειά, μια οικογένεια να τις δεχτεί, ανθρώπους να τους εκτιμήσουν, κι ίσως κι ένα σύντροφο. Μα βρήκαν άλλες κολάσεις. Σε μια χώρα (μια σταλιά) με πανίσχυρες συντεχνίες, που προστατεύουν πλέον μόνο προνομιούχους, κι αδιαφορούν με βρόντο για τους μικρούς. Σε μια τέτοια χώρα λοιπόν, είναι εύκολο να περνά απαρατήρητος ο χαμός (η εξαφάνιση, ο βιασμός, η άγρια δολοφονία) γυναικών. Πόσο μάλλον γυναικών που κινούνται στις παρυφές της κοινωνίας μας. Που είναι έτσι κι αλλιώς στα μάτια των πολλών, ανώνυμες, ασήμαντες, ξεχασμένες - χέρια που κάνουν όσα τα δικά μας αρνούνται πια, που μας βοηθούν να εξαγοράσουμε (με μισθούς πείνας) τη ενοχή μας για τα γονικά καθήκοντα που κάνουμε outsourcing. Σε μια χώρα με πολίτες με μεγάλη ευαισθησία σε θέματα εργατικών δικαιωμάτων, που αρνούνται να τα παρέχουν σε όσους θεωρούν “κατώτερους” τους! Γι αυτό και τις δανείζουν οι νοικοκυρές τις Φιλιππινέζες τους σε γειτόνισσες και συγγενολόγια όταν τελειώσουν το καθάρισμα του δικού τους σπιτιού, (Αυτό τους έλειπε άλλωστε, νάχουν κι ωράρια. Απαιτήσεις για υπερωρίες. Ελεύθερα Σαββατοκύριακα. Δικαίωμα ιδιωτικής ζωής! Λόγο σε ποιού το σπίτι θα κατέληγαν!)

Έτσι τις διάλεγε κι ο φονιάς. Γιατί ήταν ταλαιπωρημένες, τρωτές, ανώνυμες, περιφρονημένες. Χωρίς δικαιώματα. Απ’όλους ξεχασμένες. Όσοι τις αγάπησαν, ωκεανούς μακριά. Κι όσοι θα τις γύρευαν, κι αυτοί αδύναμοι, χωρίς φωνή. Κι έτσι λοιπόν τις είδε κι η αστυνομία. Σαν ασήμαντες. Έτσι κατέληξαν κομμάτια σε βαλίτσες στο πάτο μιας κόκκινης, τοξικής λίμνης. Σύμβολο της τοξικής κοινωνίας, της τοξικής Πατριαρχίας, του τοξικού ανδρισμού που δεν τις είδαν σαν ανθρώπινα πλάσματα, μα σαν αντικείμενα που θα εξυπηρετούσαν μια ανάγκη κι ύστερα θα τα ξεφορτώνονταν χωρίς δεύτερη σκέψη.

Η κάθοδος Άγγλων εμπειρογνώμων για τη ανάλυση του “προφίλ” του φονιά, τι θα μπορούσε άλλο να φανερώσει απ’όσα ξέρουμε μέσα μας όλοι; (Όλες μάλλον θάπρεπε να πω) Τι θα μπορούσε νάναι άλλο από τον ακραίο μισογυνισμό του θύτη; Τι άλλο από την γνωστή αιτία: την αντρική ανάγκη για γυναικεία ταπείνωση, γυναικείο πόνο, κι εντέλει εξουδετέρωση; Τι είναι άλλο από το αίσθημα υπεροχής που αρέσκονται να εξασκούν τέτοιοι άντρες σε μικρόσωμα γυναικεία σώματα; Τι άλλο από τη θυματοποίηση του αδύνατου, που μετατρέπεται μέχρι και σε ερωτική κορύφωση; Κι ύστερα, τι άλλο από την εξαφάνιση των τεκμηρίων της ντροπής του θύτη, που είναι κι αυτή συνυφασμένη με ηδονή, γιατί για όσο παραμένει ατιμώρητη, επιβεβαιώνει ναρκισσιστικές ιδεοληψίες της “ανωτερότητας" τους (από το θύμα, τον περίγυρο, την αστυνομία, κλπ)

Κι ύστερα το «Όταν την έπνιγα ένιωθα ωραία» μας φανερώνει την “έμπνευση” του, που είναι πιθανότατα τα πορνό. Τέτοια βλέπουν λέει στα σύγχρονα πορνό οι άντρες (οι νέοι, οι μεσήλικες, οι γέροντες, οι οικογενειάρχες, οι καθημερινοί άντρες που ζουν δίπλα μας, που μας διοικούν, που περπατούν ανάμεσα μας, και που ενίοτε (για να μην πω πάντα) μας κοιτάζουν κι αφ’ υψηλού… Σίγουροι πως είναι κι ανώτεροι από τη καθεμία μας! Εδώ τοποθετείται ο πάτος μας σαν ανθρωπότητα: άντρες που εκστασιάζονται να βλέπουν άλλους άντρες να πνίγουν γυναίκες ενώ τις βιάζουν, πιθανότατα ταυτιζόμενοι μαζί τους, (και γυναίκες που το ξέρουν και δε τους χωρίζουν…) Κάποιοι από αυτούς θα ελπίζουν φαντάζομαι να τα κάνουν και πράξη τα όσα βλέπουν στη οθόνη του υπολογιστή τους (μια στις τέσσερεις Αμερικανίδες γυναίκες π.χ., σύμφωνα με έρευνες, έχει βιώσει το φοβό του να δει το σύντροφό της να προσπαθεί να τη πνίξει κατα τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης!) Κι αν δε γίνονται όλοι κατά συρροή δολοφόνοι, και πάλι φυσιολογικούς δε τους λες… Αν έχουν ταυτίσει την ηδονή τους με τον γυναικείο πόνο, τον γυναικείο εξευτελισμό!

Το πορνό καθρεφτίζει έτσι κι αλλιώς, τη σκοτεινότερη πλευρά των αντρών – κι ας πασχίζουν να μας κάνουν πλύση εγκεφάλου πως δεν είναι παρα “αθώα” διασκέδαση, "εκτόνωση", "ελευθερία έκφρασης", "δικαίωμα αντρικό", "πράξη χωρίς θύματα" κλπ. Κι ας έχουν πείσει κι άπειρες γυναίκες για την αθωότητα του. Τις αφελείς, μα και τις φοβισμένες. Αυτές που τρέμουν μη χάσουν τους εθισμένους στο πορνό άντρες τους, αυτές που τρέμουν μην και χαρακτηριστούν “συντηρητικές”, “κρυόκολες” “θεούσες” ή (μακριά από μας) “φεμινίστριες”! Γιατί τις έπεισαν τις κακόμοιρες πως είναι “συντηρητισμός” το να έχεις πρόβλημα με τη θέαση βιασμών και βασανιστηρίων …

Τα τελευταία 10-15 χρόνια πήρε η ανθρωπότητα στροφές που επιστρέφουν τους άντρες σε πρωτόγονες εκδοχές του εαυτού τους, και τις γυναίκες σε πριν το φεμινισμό εποχές, τότε που δεν διανοούνταν καν πως ήταν ανθρώπινα πλάσματα – πόσο μάλλον ίσα με τους άντρες. Κι ο λόγος δεν είναι άλλος από το πορνό. Αν το Ολοκαύτωμα ήταν η σκοτεινότερη στιγμή της ανθρωπότητας, ένα σχεδιοποιημένο σύστημα παραγωγής του θανάτου, το πορνό είναι στην ουσία μια μηχανή παραγωγής μισογυνισμού. Εξίσου άκαρδη, εξίσου σοκαριστική, σκληρή και εντέλει αποτελεσματική! Ο κόσμος του πορνό, τι είναι άλλο από μια τεράστια αποθήκη μίσους προς τις γυναίκες, που αναπαράγεται αδιάκοπα επιβεβαιώνοντας τις βαθιά ριζωμένα σεξιστικές πεποίθησεις των αντρών θεατών, θρέφοντας αδιάκοπα την πείνα τους για γυναίκες / αντικείμενα, για πασίχαρα θύματα που απολαμβάνουν λέει τον εξευτελισμό τους, αποενοχοποιώντας τη πρωτόγονη αρσενική ανάγκη τους για βία και θύματα.

Τα πορνό ειναι έτσι κι αλλιώς ο τόπος που πάνε οι άντρες για να ανανεώσουν το μίσος τους προς της γυναίκες. Να επιβεβαιώσουν όσα η θρησκεία και τρεις χιλιάδες χρόνια Πατριαρχίας τους δίδαξαν (= πως οι γυναίκες είναι πλάσματα "κατώτερα", πως δημιουργήθηκαν αποκλειστικά για την αντρική ευχαρίστηση, και πως η θυματοποίηση τους είναι κάτι "φυσικό", όχι απλά επιθυμητό!) Είναι ο τόπος που πάνε για να ανεφοδιάζονται τακτικά με εικόνες κακοποίησης και ιδέες μισούς. Να πάρουν τη δόση τους δηλαδή, να χορτάσουν τον εθισμό τους στη θέα (και την ιδέα) της γυναικείας ταπείνωσης και του γυναικείου πόνου, που είναι φανερό πως ανανεώνει τον “ανδρισμό” τους. Γι αυτό επιστρέφουν καθημερινά εκεί. Στο μέρος όπου απενοχοποιημένα γίνονται μάρτυρες (και συμβολικά και θύτες) βιασμών γυναικών κι ανήλικων κοριτσιών. Ταυτιζόμενοι με τα κτήνη που κακοποιούν ανελέητα γυναικεία σώματα και ψυχές μπροστά σε κάμερες, και βρίσκουν – είναι φανερό αυτό – λύτρωση από τα δικά τους κόμπλεξ για ένα ανδρισμό που διαλύεται μπροστά σε κάθε “οχι” γυναικών. Γι αυτό επιστρέφουν ολοένα εκεί. Στο κόσμο με τις αποδυναμωμένες γυναίκες που λένε αδιάκοπα “ναι” (γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή, γιατί πληρώθηκαν για να το πουν, ή το πιθανότερο - εκβιάστηκαν, απειλήθηκαν για να το πουν) Στο μέρος που οι γυναίκες είναι πάντα πρόθυμες, πάντα έτοιμες, μόνιμα υποδουλωμένες.

Η αντικειμενοποίηση των γυναικών, η πεποίθηση δηλαδή πως κατά βάθος δεν είναι ανθρώπινα πλάσματα, μα πράγματα άψυχα που δημιουργήθηκαν για την ανδρική ευχαρίστηση, είναι αναγκαία για να απευαισθητοποιεί σταδιακά ο άντρας θεατής του πορνό και ο άντρας / θύτης σεξουαλικών εγκλημάτων. Για να αποσιωπήσει τη όποια συνείδηση του, να θάψει τη όποια συμπόνια του, να αγνοήσει την όποια ενοχή του, για να γίνει έτσι η θέαση σκηνών άγριας κακοποίησης ανώδυνη, (και για κάποιους το κοπιάρισμα τους) σταδιακά, εύκολη υπόθεση. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το ότι η στιγμή που το πορνό έγινε, 1) εύκολα προσβάσιμο, και, 2) απίστευτα πιο βίαιο, σηματοδοτεί μια κατακόρυφη αύξηση βιασμών γυναικών και παιδιών αλλά και βίαιων γυναικοκτονιών ανά το παγκόσμιο.

Κι είναι ακριβώς αυτή την πεποίθηση που έρχεται το πορνό να επιβεβαιώσει: πως οι γυναίκες δηλαδή, δεν είναι παρά αντικείμενα, σκόρπια μέλη. Έτσι κτίζεται η συνωμοσία που επιτρέπει τη κακοποίηση μας. Από τη ανάγκη των αντρών να επιστρέψουν σε ένα κόσμο που οι γυναίκες είναι πράγματα. Σε ένα κόσμο που είναι ξανά υπόδουλες, υπάκουες, σιωπηλές εργάτριες του οργασμού τους. Που υπάρχουν γι αυτο και μόνο το σκοπό. Που δε γυρεύουν σεβασμό, δέσμευση, συμπόνια, δικαιώματα, ανταποδοτικότητα, αξιοπρέπεια. Γι αυτό και οι οι χειρότεροι των χειρότερων, στρέφονται συχνά στην εξω από το πορνό ζωή τους σε πόρνες, ή αλλοδαπές γυναίκες. Σε ομάδες απροστάτευτων δηλαδή γυναικών, αποκομμένων από το κοινωνικό ιστό, χωρίς σύστημα προστασίας. Γι αυτό κι ο θύτης εστίασε τη θηριωδία του σε γυναίκες που εργάζονται σαν οικιακές βοηθοί. Σε γυναίκες χωρίς φωνή, που ήξερε πως κανένας δε θα τις γυρέψει, να νοιαστεί, να σηκώσει θύελλες, να ξυπνήσει βουλευτές, υπουργούς και κομματάρχες για το χαμό τους. Γυναίκες που υπάρχουν στα κράσπεδα της κοινωνίας μας. Αθόρυβες, περιφρονημένες ήδη απ’ολους. Αόρατες σχεδόν. Γιατί ο χαμός τους θα περνούσε απαρατήρητος από την αστυνομία και το κράτος (που είναι φανερό πως έχουν την ίδια ακριβώς γνώμη με αυτόν για την αξία τους!) μα και γιατί η κοινωνική περιθωριοποίηση τους, τις καθιστά και πιο ευκολόπιστες, πιο επιρρεπής στα ψέματα του, μετατρέποντας τον σε σωτήρα τους (προτού φανερωθεί πως δε θάταν παρά ο βασανιστής / φονιάς τους)

Το συγκεκριμένο είδος αντρών τρομοκρατείται άλλωστε από δυνατές, ανεξάρτητες γυναίκες (που θα μυριστούν τις ανεπάρκειες τους από μίλια μακριά), και έλκεται στην ιδέα των εκπορνευμένων ή των αλλοδαπών γυναικών, γιατί θρέφουν τον αρρωστημένο ναρκισσισμό τους, την ανάγκη τους να αυτοκαθορίσουν το “αντριλίκι” τους μέσα από τον θαυμασμό, την ανάγκη, ταλαιπωρημένων, απελπισμένων πλασμάτων που γυρεύουν σωτήρα, και εντέλει και μέσα από τον εκφοβισμό και την κακοποίηση που θα ασκήσουν πάνω τους, να επιβεβαιώσουν την αρρωστημένη σεξιστική / ρατσιστική πεποίθηση πως είναι λέει “ανώτεροι” τους.

Το αστείο είναι πως ο φονιάς οπλίστηκε και από τον ρατσισμό του στην επιλογή των θυμάτων του, και η αστυνομία έκανε το ίδιο όταν δεν θορυβήθηκε μετά την εξαφάνιση τους, μα βρεθήκαμε συλλογικά όλοι μας στο ειδώλιο από τα διεθνή (κυρίως Αγγλικά) μέσα, που δακτυλόδειξαν το ρατσισμό μας, εξασκώντας έτσι και κείνοι το δικό τους ρατσισμό εναντίον μας! Και δεν είναι η πρώτη φορά. Ο καθένας από μας έχει γίνει θύμα ενός υποβόσκοντος ρατσισμού, εθνικού, φυλετικού, θεσμικού, σχετικού με τη καταγωγή ή το χρώμα της φάτσας μας που είναι αρκετά «άσπρο» για να μη θεωρείται «μαύρο», μα αρκετά μελαχρινό για να μην θεωρείτε και ακριβώς «άσπρο». Άτομα κάθε λευκότερης φυλής (Ρώσοι, Ανατολικοευρωπαίοι, Εγγλέζοι, Σκανδιναβοί) που τώρα δακτυλοδειχτούν το δικό μας ρατσισμό, να μας έχουν (άθελα ή θελητά) από καιρό καταταγμένους σε μια κατώτερη βαθμίδα από τους ίδιους. Γιατί τα ξανθά μαλλιά, τα γαλανά τα μάτια τους, τους το επιτρέπουν λέει. Κι όσοι μας κοιτάζουν αφ’ υψηλού, μας κάνουν και τους ίδιους να κοιτάξουμε άλλους από τα δικά μας ψευτο-ύψη. Τέτοια είναι η φύση η ανθρώπινη. Ο ρατσισμός σπάνια οδηγεί σε καλοσύνη. Συνήθως αναπαράγεται. Αντανακλάται σε ατέλειωτους καθρέπτες. Πολλαπλασιάζεται. Έτσι, Αφρικάνοι, Ασιάτες, ‘Άραβες γίνονται αποδεχτές του δικού μας ρατσιστικού μένους. Όπως εμείς νιώθουμε συχνά μικροί μπροστά στα αγέρωχα μάτια των Ρώσων, ή την ψυχρή ευγένεια των Εγγλέζων, και το χέρι τους που πάντα σε κρατά σε απόσταση, κι όλων των ξανθοκέφαλων φυλών της γης. Όλα όσα είμαστε, συλλογικά ή ατομικά να μη μετρούν τόσο όσο το χρώμα των μαλλιών μας, η καταγωγή, η «λάθος» προφορά, κι όλα όσα μας κάνουν διαφορετικούς... Έτσι μας βλέπουν οι ξένοι (μη γελιέστε) να παραπαίουμε ανάμεσα στα τα δύο άκρα του ρατσιστικού φάσματος. Εκεί ανήκουμε: στα ημι-καταπιεσμένα στρώματα της μέσης. Κι είναι γι αυτό που κι εμείς δεχόμαστε με απείρως μεγαλύτερη ευκολία (μέχρι και κρυφό κόμπλεξ) τους ξανθότερους από μας ξένους που έρχονται για μια καλύτερη ζωή στο τόπο μας. Γι αυτό και κείνοι γίνονται ευκολότερα μέρος της δικής μας κοινωνίας παρά μιας Βόρειας εξ ίσου ξανθής φυλής (βλ. Αγγλία / Βρέξιτ) που θα τους βλέπει πάντα σα μετανάστες, αντίθετα με το Νότο που τους εντάσσει με μεγαλύτερη ευκολία. Γιατί είναι λευκότεροι! Τόσο απλό... Κινούνται γύρω μας με το αέρα αυτού που είναι "ανώτερος", παντρεύονται ντόπιους, φτιάχνουν οικογένειες, τους δίνονται σταδιακά ευκαιρίες σε εργασίες που δεν είναι αποκλειστικά χειρωνακτικές. Μα αν το χρώμα είναι σκουρότερο, αν η καταγωγή είναι Ασιατική, Αραβική, ή Αφρικανική, όλα τα πιο πάνω αποκλείονται αυτόματα. Όλα τα πιο πάνω γίνονται ξαφνικά σοκαριστικά. Δεν είναι τυχαίο που από όλες τις τόσες αγνοούμενες των τελευταίων μηνών, είναι μόνο η εξαφάνιση μιας Ρουμάνας γυναίκας που απασχόλησε τα κανάλια, πολύ προτού φανερωθεί η μιερή ιστορία των πολλαπλών φονικών. Η πραγματικότητα είναι (κι εδώ είναι που θέλω να καταλήξω) πως κανένα Κυπριακό κανάλι δεν θα ασχολιόταν να κάνει ολόκληρο πρόγραμμα για την εξαφάνιση της όποιας Ασιάτισσας ή Αφρικανής γυναίκας! Εκτός μέσα στο πλαίσιο του φανερωμένου πια φονικού τους. Λες κι αυτό από μόνο του τους έδωσε αξία... Το ότι πέθαναν με τέτοιο τρόπο. Όχι το ότι είχαν ζωές που είχαν μια αξία! Κι αυτό λέει πολλά!

Μα η αλήθεια είναι πως οι δράστες σεξουαλικών εγκλημάτων και γυναικοκτονιών, μπορεί να διαλέγουν τα θύματα τους και με κριτήρια φυλετικά / ρατσιστικά και η εξιχνίαση των εγκλημάτων μπορεί κι αυτή νάναι είναι επηρεασμένη από ρατσιστικές πεποιθήσεις ή προκαταλήψεις, οι δράστες όμως οι ίδιοι, θα μπορούσε νάναι οποιασδήποτε φυλής, χρώματος, χώρας καταγωγής ή θρησκείας. Ο μισογυνισμός και η βία προς τις γυναίκες, είναι ένα από τα λίγα πράγματα που συναντά κανείς σ’ όλες τις γωνιές της γης. Το ένα πράγμα που ενώνει άντρες από όλο το πλανήτη!

Κάθε τέτοιο περιστατικό ακραίας βίας, μας θυμίζει όλα όσα η κάθε μια μας βίωσε. Τα μικρά και τα μεγάλα που μας σημάδεψαν - τη εκμηδένιση μας που πήρε χίλιες μορφές, και που μάθαμε να προσποιούμαστε πως δε προσέξαμε – γιατί έχει κι η συνειδητοποίηση ψηλά κόστα. Τη λεκτική κακοποίηση, που μας μάθαν να την ονοματίζουμε κομπλιμέντο, τα ακάλεστα χέρια στο σώμα μας που μας έμαθαν να τα λέμε “απόδειξη αγάπης”, τις ικανότητες μας που παραγκωνίστηκαν, την εργασία μας που πληρώθηκε λιγότερο, τη ανθρώπινη υπόσταση μας που αμφισβητήθηκε από παπάδες, ανθρώπους – δήθεν – των γραμμάτων και εν πολλοίς και από νόμους και κράτος. Το μυαλό μας που κανένας δε πρόσεξε, τις ικανότητες που δεν θεωρήθηκαν εξίσου σημαντικές όσο το σώμα μας, τις σχέσεις μας που στηρίχτηκαν στην ανοχή μας, ή την ψευδαίσθηση μας (και που τελειώνουν όταν μας τελειώσουν και τα δυο).

Πόσο τραγικό είναι το γεγονός πως τα αίτια πίσω από τις πράξεις κάθε φονιά γυναικών, κάθε κατά συρροή δολοφόνου (κινηματογραφικού ή αληθινού) δεν μοιάζει νάναι και έτη φωτός μακριά από αυτές των τόσων αντρών που κυκλοφορούν ανάμεσα μας, κι ας μην έφτασαν ποτέ όλοι τους στα Τάρταρα μιας τέτοιας ψυχοπάθειας! Μιλώ για τους χιλιάδες τρόπους με τους οποίους μας αντικειμενοποιούν οι άντρες. Για όσους μας κάνουν νάμαστε συνέχεια σε εγρήγορση, να φοβόμαστε τη νύχτα, την ερημική παραλία, το αδειανό πάρκινγκ, τα ταξί, τα μοναχικά ταξίδια, τους περιπάτους σε νυχτερινούς δρόμους, τις ματιές που μας μειώνουν, τα λόγια αγνώστων που μας πυροβολούν καθώς περπατάμε να πάμε στη δουλειά μας, τα επαγγελματικά ραντεβού που παίρνουν άσχημες στροφές, τα φιλιά που ήρθαν απρόσκλητα, τα ακάλεστα χέρια που μας έκαναν να νιώσουμε πιο μικρές κι από μυρμήγκι. Κι ύστερα το πως γινόμαστε όλες ξαφνικά ανύπαρκτες, ασήμαντες, κυριολεκτικά αόρατες, (αλλά και επιτέλους ασφαλής!) γιατί γεράσαμε. Θυμίζοντας μας, πως μόνο η λαγνεία ενός άντρα καθορίζει την αξία μας. Και πως η αδιάκοπη απειλή βίας, πάντα τη συνοδεύει! Όλα όσα η ζωή μας έμαθε για τους άντρες, πολύ προτού να γίνουμε γυναίκες. Όλα όσα μάθαμε παιδιά ακόμα. Όλο το σκοτάδι που αναγνωρίσαμε μέσα σε μάτια αντρικά, από τη τα δώδεκα μας. Όλες εμείς που το ξέραμε ήδη πως η αντρική προσοχή, τα κομπλιμέντα, μπορεί να κοστίσουν ακριβά. Γιατί κατά βάθος, μας λεν πως δεν είμαστε ανθρώπινα πλάσματα, μα η απάντηση μιας ανάγκης τους. Μας λεν με χίλιους τρόπους πως δεν είμαστε το μυαλό, οι ικανότητες μας, η καρδιά μας, οι λεπτομέρειες μας, παρά σκόρπια, ξεκάρφωτα μέλη με ημερομηνία λήξεως.

Κι όλα όσα συνέβηκαν τώρα, τα ίδια τα φονικά, μα και η αδιαφορία των αρχών σαν καταγγέλθηκαν, οι δηλώσεις που μας ανατριχιάζουν μας φαίνονται και “φυσικά” σε κάποιο μέρος του μυαλού μας. Αναμενόμενα! Γιατί είναι μέρος της κοινωνίας μας.

Της κοινωνίας μας, που η γέννηση αγοριών είναι ακόμα αφορμή για χαρά, μα και για μια τραγικά αναχρονιστική περηφάνια. Κι η γέννηση μιας κόρης, μια κρυφή ντροπή ή (στη καλύτερη των περιπτώσεων) μια λ�