Οι Αφελείς και τα Τσακάλια

Ποιος τα θυμάται πια τα σλόγκαν που πάλιωσαν γιατί ανήκουν σε εποχές αθώες, τότε που η Κύπρος δεν ήταν στο ραντάρ των μεγάλων της γης, των πολυεθνικών και των εταιρειών ενέργειας που κινούν μυστικά τα νήματα τούτου του κόσμου;

Και το κομματικό σύστημα που κτίστηκε για να περιχαρακώνει όχι κατ’ ανάγκη αρχές και ιδεολογίες, μα θέσεις σε κυβερνητικές δουλειές, σε Υπουργεία και ημικρατικούς οργανισμούς, πλαταίνει κι αυτό τους “στόχους” του, κι αρχίζει σιγά σιγά να μας προετοιμάζει για τα όσα είναι ήδη αποφασισμένο ότι θα έρθουν...

της Φανίτσας Πέτρου

Απαραίτητα εργαλεία της αντίστασης είναι η ανάγκη, η απώλεια, η απελπισία, η πείνα. Απαραίτητο εργαλείο του συμβιβασμού, η ήττα. Τώρα λοιπόν που μάλλον ηττήθηκε η ψυχή μας, μα απέχει ακόμα η πείνα μας, μας περιμένει στη γωνιά ποιος ξέρει άραγε ποιος καινούργιος συμβιβασμός;

Οι καιροί μας έφεραν αλλού. Η πολιτική άλλαξε. Προσαρμόστηκε στη "Νέα Τάξη Πραγμάτων". Ποιος τα θυμάται πια τα σλόγκαν που πάλιωσαν γιατί ανήκουν σε εποχές αθώες, τότε που η Κύπρος δεν ήταν στο ραντάρ των μεγάλων της γης, των πολυεθνικών και των εταιρειών ενέργειας που κινούν μυστικά τα νήματα τούτου του κόσμου; Σε εποχές αθώες, που οι πολιτικοί είχαν για κίνητρα τους, αν όχι όλοι τους ιδεολογίες, τότε τις προσωπικές φιλοδοξίες τους, το να ακουστεί οι φωνή τους μέσα στο μικρόκοσμο του τόπου μας, το να έχουν τη δύναμη να επηρεάζουν διορισμούς. Μα τώρα ο κόσμος έγινε λέει μεγαλύτερος. Τώρα οι κομματικοί μισθοί, η φάτσα σου στα κανάλια, οι δικοί σου που θα βολέψεις σε κυβερνητικές υπηρεσίες δεν αρκούν. Τώρα η πείνα μεγάλωσε. Τώρα η προσδοκίες έχουν πλατύνει και μετριούνται πια με χοντρά κέρδη. Με εκατομμύρια από σκάνδαλα πώλησης γης, παραποιημένες προσφορές, κόκκινα δάνεια, εκβιασμούς, μίζες.

Ποιος γραφικός τα θυμάται τώρα και τα “Δεν ξεχνώ” στα αυτοκόλλητα που κολλούσαμε στα τετράδια μας παιδιά, και τις επιγραφές στους τοίχους των σχολείων μας; Ποιος θα θυμάται σύντομα και το “ψευδό-" που κολλούσαμε και μπροστά κι από κάθε λέξη που ‘χε να κάνει με Τουρκοκύπριους. Ψευδό-κράτος λέγαμε μέχρι πολύ πρόσφατα. Ψευδο-κυβέρνηση, Ψευδο-πρωθυπουργός. Τι ειρωνικό αλήθεια! Τώρα που γίνεται φανερό πως ψεύτικο ήταν μάλλον και το δικό μας κράτος, αφού γυρεύουμε από μόνοι μας την κατάργηση του…. Ποιος τις θυμάται πια και τις μανάδες με τις φωτογραφίες στα χέρια; Εκείνες που περιμέναν αγαπημένους που ήταν θαμμένοι για τόσα χρόνια, λίγα μίλια μακρυά τους. Και κείνες κάναν σενάρια μες το μυαλό τους για υποθετικές καλές ζωές, για αμνησίες και φυλακές που τους εμποδίζαν να επιστέψουν κοντά τους, κι ανάβαν κεριά και ψιθύριζαν ονόματα και προσευχές μέσα στη νύχτα. Μα όσοι αγαπούσαν νεκροί από χρόνια. Και το ξέθαμα τους, η στιγμή της ταυτοποίησης τους, η ταφή τους, κι αυτά παιγνίδι στα χέρια πολιτικών. Κι οι σφαίρες στο σώμα τους κι αυτές να αποσιωπούνται. Γιατί οι καιροί δε σηκώνουν πλέον την απαίτηση δικαίου κι όλα τα παρόμοια. (Πέθαναν από ατύχημα βρε αδελφέ. Σκόνταψαν και έπεσαν...) Ποιός τους θυμάται και τους τόπους που αφήσαμε πίσω μας, που οι παππούδες μας αρνήθηκαν να πουλήσουν ακόμα και στη μεγαλύτερη φτώχεια τους, στα πιο άνυδρα χρόνια τους γιατί δεν πουλάς αυτό που κληρονόμησες από παλιούς καιρούς, αυτό που οφείλεις να δώσεις και συ στα δικά σου παιδιά. Μα τώρα η διαδοχή έσπασε. Όχι απλά των κτημάτων που πέσαν σε ξένα, σε βίαια χέρια, μα και η διαδοχή των αξιών. Κι αν το χυμένο αίμα ξεπερνιέται με τα χρόνια, κι αν οι ζωές ξανακτίζονται, οι περιουσίες ξανααποκτούνται, κι αν τα όσα γίναν δεκαετίες πριν τα αφήνεις πίσω σου, το δίκαιο πως να το αφήσεις τώρα που βουτήχτηκε στη λάσπη; Άλλωστε η λάσπη είναι ύπουλο πράμα. Σε τραβά προς τα κάτω, στα υπόγεια της.

Τώρα κάνουμε τουρισμό στα ίδια τα σπίτια μας, και το λέμε με χαρά πως μας άφησαν να μπούμε στο κατώφλι τους. Μιλάμε και για το “Νερό της Ειρήνης”. (Έτσι θα τον ονομάσουμε και τον αγωγό για τη μεταφορά αερίου αύριο: “Αγωγό της Ειρήνης”. Πλάκα θάχει.) Και δεχόμαστε αγόγγυστα τη πλύση εγκεφάλου που μας έπεισε πως αν διεκδικήσουμε το δίκαιο - αυτό το δίκαιο που είναι για όλους τους ελευθέρους ανθρώπους του πλανήτη φυσικό) είμαστε λέει γεμάτοι προκαταλήψεις. Κολλημένοι στο παρελθόν. (Ως εχτές, προτού να υπάρχει η πιθανότητα να γίνουν κάποιοι πλούσιοι από τα κοιτάσματα που κρύβει η θάλασσα μας, αυτό το ίδιο το βάφτιζαν πατριωτισμό). Και ψέλνουμε απολυτίκια Αγίων σε εκκλησιές από χρόνια αλειτούργητες που μετατράπηκαν σε στάβλους ζώων. Γεμάτοι ευγνωμοσύνη για το δικαίωμα που μας “δόθηκε”. Με κατάνυξη, με κλεισμένα μάτια, με τη σιγουριά αυτού που νομίζει πως κάνει κάτι το σπουδαίο. Κάνουμε ανέμελο και ανελέητο shopping στα παζάρια της “Βόρειας” Κύπρου, αγοράζουμε μάρκες μισοτιμής, παίζουμε στα Τουρκοκυπριακά καζίνα, κι ύστερα τρώμε ξέγνοιαστοι ψάρι σε κεντράκια στο λιμανάκι της Κερύνειας (“τόχα καϊμό να το δω”, λέμε, κι αυτό από μόνο του θεωρείται καλή αιτία, ξεχνώντας πως αυτός που το έκτισε το κεντράκι, εξαναγκάστηκε να το αφήσει.) Οργανώνουμε εκδρομές στο Βουφαβέντο με ξεναγούς. Δίνουμε παραστάσεις σε αρχαία θέατρα, όπου δεν αντήχησαν λέξεις Ελληνικές για σαράντα ένα τόσα χρόνια , σαν πράξεις προοδευτικές. Μα γιατί γελιόμαστε; Είναι πάνω απ’ όλα πράξεις πολιτικές. Πρόλογοι της νέας τάξης πραγμάτων που μαγειρεύεται εν αγνοία μας. Σιγά σιγά μας το ταΐζουν το χάπι. Λίγο-λίγο. Μα θα το καταπιούμε κι αυτό σαν τόσα άλλα. Και το πήγαινε-έλα ξένων υπουργών και αξιοματούχων δεν τελιώνει. Γιατί τους έπιασε λέει ξαφνικά η έννοια για το Κυπριακό. Άγρυπνους τους αφήνει.

Κι όλα όσα θεωρήσαμε μόλις πριν έντεκα χρόνια ανήκουστα, σε όλα όσα είπαμε μαζικά “Όχι”, ήρθε η οικονομική κρίση που με επιμέλεια και σκοπιμότητα καλλιεργήθηκε, να τα κάνει υποφερτά. Μέχρι και σωτήρια. Πιθανώς φτηνά τη γλιτώσαμε. Όταν μια χώρα μπει στο ραντάρ των πολυεθνικών ενέργειας, όταν κινδυνεύει να μπει σα φραγμός στα σχέδια της Παγκοσμιοποίησης που έρχεται με θόρυβο, δυο δρόμους έχει να πάρει, (τρίτος δε της προσφέρεται): του πολέμου (συχνά εμφυλίου), ή του συμβιβασμού, που θα ‘έρθει προβλέψιμα, αναπόφευκτα, μετά από κάποια οικονομική κρίση.

Όσοι αντιστέκονται τσακίζονται - κι υπάρχουν τόσοι τρόποι για να το κάνουν. Οι υπόλοιποι δωροδοκούνται. Κι αυτοί οι τελευταίοι δεν είναι λίγοι υποψιάζομαι. Το νιώθεις μέσα σου πως τα πήραν. Από το πείσμα τους να σε πείσουν, που μοιάζει και με θυμό. Και με ανυπομονησία. Με τοίχο που στήνουν όχι απλά για να μην σε αφήσουν να επιχειρηματολογίσεις εναντίον τους, μα και για να φυλαχτούν κι οι ίδιοι από αυτό που ξέρουν μέσα τους πως έκαναν, πως δέχτηκαν. Από το κομμάτι του μέσα τους που πρόδωσαν, που φίμωσαν για να γίνει η μίερη δοσοληψία δυνατή. Οι υπόλοιποι που δεν τα πήραν, απλά ακολουθούν. Πιστεύουν. Ελπίζουν. Με τη αθωότητα παιδιού. Με την αφέλεια των ρομαντικών. Και με τον τρόπο όλων των τσακισμένων ανθρώπων που βίωσαν απώλειες και γυρεύουν σωτηρίες. (Χρήσιμοι οι αφελείς στα χέρια των υποκινητών των νημάτων, όσο και οι πουλημένοι άλλωστε.)

Κατέρρευσαν λοιπόν οι τράπεζες, έγινε νόμιμη η καταλήστευση καταθέσων πολιτών, κλείσαν οι μικρομεσαίοι τις επιχειρήσεις τους, φτήνηνε η δουλειά μας, γέμισε ο τόπος άνεργους και φτηνά κινέζικα προϊόντα που φτήνηναν αναγκαστικά και τα δικά μας. Μίκραναν οι ζωές μας, οι αντιστάσεις μας, η φωνή μας. Και το κομματικό σύστημα που κτίστηκε για να περιχαρακώνει όχι κατ’ ανάγκη αρχές και ιδεολογίες, μα θέσεις σε κυβερνητικές δουλειές, σε Υπουργεία και ημικρατικούς οργανισμούς, πλαταίνει κι αυτό τους “στόχους” του, κι αρχίζει σιγά σιγά να μας προετοιμάζει για τα όσα είναι ήδη αποφασισμένο ότι θα έρθουν.

Πολιτικοί και δημοσιογράφοι επιχειρηματολογούν, κάνουν βαρύγδουπες δηλώσεις για την επανένωση της πατρίδας μας (αποσιωπώντας το κόστο της - ηθικό μα και υλικό, και το ποιος θα το πληρώσει), για την πολιτική “λύσης”, για τη "γενναιότητα", τη "μεγαλοψυχία" των προθέσεων τους (και αποσιωπούν το πόσο δεμένη είναι με τη τσέπη τους), για τους Τουρκοκύπριους που πρέπει να αγκαλιάσουμε. Λες και το πρόβλημα είναι οι κακές μας σχέσεις μαζί τους. Λες και η εισβολή του Τουρκικού στρατού δε μεσολάβησε ποτέ. Τη φανταστήκαμε μόνο. Προπαγανδίζεται από καιρό άλλωστε αυτή η ιδέα. Πως είναι λέει όλα θέμα μεταξύ των δύο μας, κι αν τα βρούμε όλα θα παν καλά… Αν γίνουν αρκετά προγράμματα στο Ρικ με αγγειοπλάστες Τουρκοκύπριους, αν μπει στο εξώφυλλο περιοδικού Τουρκοκύπρια, (η υπόνοια είναι ποια; Ότι είναι και εκείνοι “άνθρωποι σαν και μας”; Λες και αμφισβητείτο; Λες και δεν ειναι προσβολή και για τους δυο λαούς μια τέτοια υπόνεια;) Αν ο Πρόεδρος μας πιει καφέ με τον “δικό” τους (από συνήθειο τα βάζω τα αποσιωπητικά, συγχωρέστε με) και περπατήσουν στο δρόμο μαζί (η υπόνοια είναι ποια; Ότι δεν αλληλοσκοτώθηκαν;), τότε η Κύπρος θα επανενωθεί! Κι έποικοι; Ο Τουρκικός στρατός; Τα συμφέροντα της Τουρκίας (που γέρνει από πάνω μας με στόμα ανοικτό) και των λοιπών συμμάχων της; Η ιστορία που στέκεται αγέρωχη, από πέτρα, έτσι όπως συνηθίζει να το κάνει, θυμίζοντας μας (όσων μπορούμε ακόμα να ξεχωρίσουμε τις μνήμες από τις επιθυμίες μας) τα όσα περάσαμε, τα όσα χάσαμε, τα όσα ξέρει η ψυχή μας πως έρχονται; Τα όσα πάθαν όσοι ακολούθησαν τέτοιους δρόμους; Η αναπόφευκτη συνδεση μας με τη Τουρκία, μια χώρα που οδεέει κατά πως φαίνεται σε μια ανελέητη δικτατορία; Η κατάργηση της Δημοκρατίας μας που κερδήθηκε με τιμήματα ακριβά; Το μηδένισμα της ζωής μας από την αρχή; (Ειδικά όσων την είδαν ήδη να μηδενίζεται το '74!) Όλα λεπτομέρειες αδελφέ. Κυνικότητες, προκαταλήψεις αυτών που ζουν κολλημένοι στο παρελθόν. Οι τεχνοκράτες θα στήσουν νέο κράτος. Με Ευρωπαϊκές προδιαγραφές ποιότητας που θα συνάδουν με το μέλλον που είναι μπροστά, και όσοι κοιτούν πίσω, θα χάσουν το τραίνο της Νέας Τάξης πραγμάτων που έχει μια οσμή από πετροδόλλαρα.